اشعار

آنکه راهـش راه و رسـم داور است            بی‌گمان شوقِ وصالش بر سر است

سـالـکِ سـیـر و سـلـوک ِکـوی یـار            در حـقـیـقـت سالکِ پـیـغـمـبر است

سـر بـه فــرمــانِ ولایـت مـی‌نــهــد            آنکه گـویـد خـاکِ پـای حـیـدر است

هـر بــرائـت از مـســیـرِ دشـمـنــان            هــم‌صـدای آیــه‌هــای کـوثــر اسـت

یــارِ ســاداتِ جـــوانـــانِ بــهــشـت            شـیـعـه و دلـدادۀ یک خـواهـر است

هـمچـو زینب باش، در بـندِ حـسـین            بـا عـقـیـلـه، بـنـدگـی زیـبـاتـر است

کیست این ممسوسِ فی ذاتُ الحسین

زیـنـب کـبـراسـت، مـرآتُ الـحسین

عـاشـق و مـعـشـوق شـیـدایـی شدند            هـر دو هـم آغـوشِ هـمـتـایـی شـدند

از ازل در انــتــظـــارِ یــکـــدِگـــر            ای عجب در عـشـق، رؤیـایی شدند

بـی‌قــرار از دیـربـاز، آمـد وصــال            در سکوتی محض، غـوغـایی شدند

چــشــم‌هــا غــرقِ نــگــاهِ یـکـدِگــر            هـر دوتـا، تـفـسـیـرِ یـکـتـایـی شدند

اشــک‌هــا تــبـدیـل بـر لـبـخـنـد شـد            بــانـیِ لـبـخــنـدِ زهــرایــی شــدنــد

زیـنـتِ بـــابـــا کــه آمــد در حـــرم            خـانـدانِ وحــی، مــولایــی شــدنــد

کیست این ممسوسِ فی ذاتُ الحسین

زیـنـب کـبـراسـت، مـرآتُ الـحسین

هـر نـگـاهـش از نـبـی دل مـی‌بـرد            از عـلـی صـدهـا خـصـائـل می‌بـرد

از بـزرگی، هـم‌چـنـان مادر بزرگ            دل ز جـدّش، زان شـمـایـل می‌بـرد

ارث از زهـرای اطهر، در سرشت            بـا هــزار و یـک فـضـائـل مـی‌بـرد

این همان بانـوست، کز طـوفانِ غـم            نـاقـه را مـنـزل بـه مـنـزل مـی‌بـرد

نـاخـدای دین پس از خـونِ خـداست            کـشـتـیِ دیـن را به سـاحـل مـی‌بـرد

حـجـتِ حق را بـرون از اضطـرار            بِـیـنِ زنـجــیـر و ســلاسـل مـی‌بـرد

کیست این ممسوسِ فی ذاتُ الحسین

زیـنـب کـبـراسـت، مـرآتُ الـحسین

کیست زینب، آنکه خلقت را مَطاف            پـنـج تن، گِردِ وجـودش در طـواف

کاف، ها، یا، عین، صاد، آئینه‌ایست            از وجودش، یک به یک در اعتراف

مــریـمِ کـرب و بـلا نـه، فــاطــمــه            رفـته در گـودالِ خـون، زیرِ غلاف

شـاهـدِ تـشـتِ سَـر و تـشـتِ جـگــر            ناظرِ جـسـمی پُر از زخم و شکاف

با وجـودِ سـنـگ‌بـاران‌هـای سـخـت            پـاسـدارِ عـصـمت و دین و عـفـاف

یـک‌تـنـه حـق را حـمـایـتـگـر، ولی            بـِـینِ انـبـوهِ مـصـائـب، در مـصاف

کیست این ممسوسِ فی ذاتُ الحسین

زیـنـب کـبـراسـت، مـرآتُ الـحسین

از حـرم تـا قـتـلـگـه، مـیـدانِ اوست            دیـدۀ سـلـطـانِ دیـن، گـریـانِ اوست

پــاســدارِ قـافـلـه، بـعـد از حـســیـن            چـشـم‌هـای دشمنان، حـیـرانِ اوست

نــاطــقِ قــرآن بـه روی نــیــزه‌هــا            پـاره پـاره بر زمـیـن، قـرآنِ اوست

کوفه شد با خـطـبـه‌اش کـرب و بلا            حــیــدرِ کــرار پـشـتــیــبـانِ اوسـت

شــام امــا تــاقــتــش را تــاق کــرد            شـاهـدم بــارانـیِ چـشــمــانِ اوسـت

قـاتـلـش بــزمِ شــراب و خــیــزران            کـاخِ دشـمـن، لاجرم ویـرانِ اوست

کیست این ممسوسِ فی ذاتُ الحسین

زیـنـب کـبـراسـت، مـرآتُ الـحسـین

شـرحِ غـم، آمـوزگارش زینب است            دفـتـرِ غـم، اعـتـبـارش زیـنب است

هر که داند قدرِ غیرت، زینبی است            غـیـرتِ دیـنی، مـدارش زینب است

هـر چـه در عــالـم خـدایــی دارد و            روضه هم، پرودگارش زینب است

آگه از اسـرار مـقـتـل، قـلـبِ اوست            جنگِ تبـیین ذوالفقارش زینب است

صبـر و حـلـم از او به حـیرت آمده            صبر هم، صبر و قرارش زینب است

روزِ عــالَـم، تـیـره تـا صـبـحِ فـرج            صبـح، نـام مسـتعـارش زینب است

کیست این ممسوسِ فی ذاتُ الحسین

زیـنـب کـبـراسـت، مـرآتُ الـحسین

مـؤلـف کـتـاب می سـبـو و سـاغـر آمده            مـلـیـکـۀ مـلائکه به صبـح محـشـر آمده

خـدایـگـان دلـبـری به عـشـق دلـبر آمده            عجـیب اینکه زینت جـمـال حـیـدر آمده

هی العـلی هی العـلا هی العـلی مرتضا

دو چشم بسته‌اش ببین به سمت باده باز شد            گـشـوده بر ملائکـه بسـیط بسط راز شد

به نام نامی‌اش غزل نسـیم سرفـراز شد            که چشم‌های بسته‌اش چسان زمینه‌ساز شد

که زینب است بانـوی اشاره‌های کـربلا

تجلّی جلای حق به نام زینب است و هو            شرب مدام نشئه از کلام زینب است و هو

وصف صفات مرتضی مرام زینب است و هو            لطف و عطای کبریا ز جام زینب است و هو

از این جهت عیان شده از او علی و کبریا

عطش کجاست تا شود تشنۀ تشنه‌کام او            عطش کجاست تا زند لب به شراب جام او

عطش کجاست تا شود بنده لطف عام او            عـطش کجاست تا شود خـادمۀ مـرام او

که اوست از دم ازل عدیل وصف هل اتی

پس از غروب مادر او غرور اهل خانه شد            عصای دست مرتضی ز کینۀ زمانه شد

به جرعه‌های آب او جواب هر بهانه شد            برای بحر غصه‌ها به خانه او خزانه شد

نموده سینه را سپر به سوی نـشتر جـفا

فزت و رب تهدمت سوخت ز غصۀ پدر            فرق سر شکسته را سوخت ز نالۀ جگر

همان زمان اشاره شد همانکه دید پشت در            که سوز سینه میزند به جان او همی شرر

زینب و داغ مـرتضی زمیـنه‌ساز نیـنوا

چه خواهری‌ست مـادر کـریـم‌زادۀ کـرم            چه خواهری‌ست خواهر رحیم‌زادۀ حرم

چه خواهری‌ست خواهر غریب‌زادۀ نعم            چه خواهری‌ست خواهر حسن میان بحر غم

شنید او کیـومـک ز کام خشک مجـتبی

نـوح سـفـیـنۀ بـلا یـونـس عـرش آبــرو            ساحل عرش منزلت ندیده دیده همچو او

که در مسیر شام از خون‌جگر کند وضو            به نیزه دید اسم حق اسیر عشق حق و هو

خطابه‌خوان؛ رأیت ما رأیت ما رأیت ما

زینت مرتضی‌ست او عصمت زهرةالشرف            زینب فاطمه است او عزّت شحنة النجف

زینب مجتبی‌ست او رحمت عشق در صدف            زینب شاه کربلا به بزم عشق شد هدف

که کنت کنزا را کند به شهر شام برملا

ندیـده مـردآفـرین خـالق خلـقت اینچـنین            ندیده عشق همچو او به پاکبازی از یقین

ندیده تیغ همچو او صراط عاشق آفرین            ندیده اشک دیده‌ای که اوست دُرّ خوشه‌چین

به طوف طره‌اش ملک سپرده دست التجا

دست در عـالـم ایـجـاد تو داری زینب            خبر از مبداء و میعاد، تو داری زینب

کـلـماتی که خـداونـد به قـرآن فـرمـود            آن معـانی همه را یاد، تو داری زینب

چون حسین و حسن و احمد و زهرا و علی            خوب‌تر از همه استاد، تو داری زینب

طینتی فاطمه‌پرور چو حسین است تو را            هـمّـتی عاطـفـه‌بـنـیـاد، تو داری زینب

چون علی منطق کوبنده و علمی سرشار            چون حسن صبر خداداد، تو داری زینب

همه اجـداد تو آقای دو عـالـم هـسـتـنـد            ارث آقــایـی اجـداد، تـو داری زیـنـب

پُر شد از عطر تو امشب همه عالم گویا            بـاغ گـل در گـذر بـاد، تو داری زینب

چون گل صبح که شبنم چکد از هر برگش            خـنده در گـریۀ میلاد، تو داری زینب

گشتی از گریه تو خاموش در آغوش حسین            که به او اُنـس خداداد، تو داری زینب

پنج معصوم به میـلاد تو حاضر بودند            این‌چـنین لیـلۀ مـیـلاد، تو داری زینب

ای وفـادارتـرین خـواهـر عـاشـورایی            مـکـتب زنـده و آزاد، تـو داری زینب

علم و حلم و ادب و عصمت و ایثار و وفا            فضل و بذل و کرم و داد، تو داری زینب

سخـن عـالـمـۀ غـیر مـعـلّم شـرفی‌ست            که ز فـرمـودۀ سجّـاد، تو داری زینب

ز عبادات چنانی که خدا خواسته است            برتـری بر همه عـبّاد، تو داری زینب

شام تسخیر تو شد، ای مه ویرانه‌نشین!            تـا ابــد دولـتِ آبــاد، تـو داری زیـنـب

در اسارت، طلبِ خون شهیدان کردی            در سکوت، این‌همه فریاد، تو داری زینب

شعله زد اشک تو در هستی غارتگرِ شام            خطبه چون خطبۀ سجّاد، تو داری زینب

راز خود را به تو بسپرد چو دانست حسین            دل سـرکـوبـی بـیـداد، تـو داری زینب

از درا زنگ شتـرها ز نهـیب تو فـتاد            که به کف رشتۀ اجساد، تو داری زینب

ذرّه‌ای کـاش بـبخـشـند «مؤید» را هم            ز جلالی که به میعـاد، تو داری زینب

گمان کن که با کعبه همسایه‌ای            پی حـفـظ چـنـدین هـزار آیـه‌ای

و حـتی اگر غـرق سـرمـایه‌ای            بدان بی‌علی پست و بی‌مـایه‌ای

خود کعبه هم می‌رود صبح و شام

به دیـدار حـیـدر عـلـیـه الـسلام

علی نزد حق است و حق با علی‌ست            مـسیـر الی الله تـنـهـا عـلـی‌ست

مپرس از چه ذکر لب ما علی‌ست            عبادت همین گـفتن یا عـلی‌ست

خـدا خـوانـدنش کفر باشد یقـین

هم او که بُوَد صاحب مُلک و دین

همیـشه خـدا بود هـم‌صحـبـتـش            به محراب خم شد فقـط قـامتش

خـدا نـیـز در پـاسـخ طـاعـتـش            به او دخـتـری داد شد زیـنـتـش

ندیـده فـلک ایـنچـنـین دخـتـری

که بر خلـق عـالم کـند سروری

از افـلاک تا خـاک پـرواز کرد            بـرای بـرادر کــمـی نــاز کـرد

در آغوش او چـشم را باز کرد            سپس پرده‌برداری از راز کرد

چنین گفت چشمش به ماه منـیر

امیـری حـسـیـنٌ و نـعـم الامـیر

نـگـاهــش دوای تـب پـنــج تـن            حـضورش چـراغ شب پـنج تن

چه بنـویـسـم از کـوکب پنج تن            شـده قــبــلـه‌ام زیـنـب پـنـج تـن

به طـغـیان کـشانـده جـنون مرا

بـه پـایش بـریـزیـد خــون مـرا

چه خوب است امشب خدا خواستن            طـلا نـه دل مــبـتـلا خـواسـتـن

هر آنچه که خوب است را خواستن            خلاصه فـقـط کـربـلا خـواستـن

تـمام سـحـر ذکـر یـا رب بـگـو

همه حـاجـتت را به زینب بگـو

چنان مادرش عالمه زینب است            به بیت علی قـائـمه زینب است

به غم‌های او خاتمه زینب است            پس از فاطمه، فاطمه زینب است

زمــان دعـــا نــوحــه دم داده‌ام

خـدا را بـه زیـنـب قـسـم داده‌ام

چو با او کسی همنشین می‌شود            یکـی از بـزرگـان دین می‌شـود

یکـی مـثـل اُمُّ الـبـنـیـن می‌شـود            که روزی قـمـر آفـرین می‌شود

به اُمُّ البنین مرحمت کرده است

ابالفضل را تـربیت کـرده است

ابـاالفـضل حـالا هـوادار اوست            اباالفـضـل مـاه شب تـار اوست

ابالفضل امروز عـلمدار اوست            و کار دفاع از حرم کار اوست

خـوشـا آنکه او انـتـخـابش کـند

فـدایـی زیـنـب خــطـابـش کـنـد

تو کیستی؟ که عقل مجنون توست            عشق به تو عاشق و مدیون توست

تـویـی جـگــرگــوشــهٔ آل کــســا            به درک تـو عـقـلِ رسـا، نـارسـا

چـشـم عـلـی مـحـو تـمـاشـای تـو            بـه جــای پـای فـاطـمـه پـای تـو

تـو بـوده‌ای سـنـگ صـبـور همه            تو بُـرده‌ای فـیـض حـضور هـمه

دفـاع تو، صبـر تو، احـسـاس تو            حـسـین تو، حـسن تو، عـباس تو

روی تــو حــســرتِ دل آفــتــاب            موی تو شب ندیده حتّی به خواب

خاک رهت به عـرش پهـلـو زده            پـیـش قــدِ تــو ســرو زانـــو زده

مــدرســهٔ تــو دامــن فـــاطــمــه            مــعــلـّـمــی نــدیــده و عــالــمــه

صـدای تـو دل از عـلـی می‌بـرد            نـاز تـو را فـاطـمـه هـم می‌خـرد

فـاطـمه فـخـر مـصطـفی بر همه            از تو ولـی، فـخـرکـنـان فـاطـمـه

نیست فـلک به قـدر، هم پـایـه‌ات            نـدیـده هـمـسـایــهٔ تــو ســایــه‌ات

عـــمـــۀ ســاداتــی و زیــنِ اَبــی            عـقــیـلــهٔ هــاشـمـیــان زیـنــبــی

لبت «یکی گـوی» دو تـا نگـفـته            هـر چه شـنـیـده جـز خدا نگـفـته

ولادتـت ولادت گــــریـــه بــــود            گـریـهٔ تـو شــهــادت گـریـه بـود

ای تو، به هر غـمی امـید حـسین            کـشـتـهٔ عـشـقـی و شـهـید حـسین

تو روح صـوم و مـعـنی صلاتی            تـو ســاحـل ســفـیــنــۀ نــجــاتـی

نـام شـمــا هـر دو بـه دنـبـال هـم            آیــنــهٔ هــمــیــد و تــمــثــال هــم

معنی اگر ز خالق و رب یکی‌ست            نام حـسـین و نام زیـنب یکی‌ست

باز چشمم به دری مانده ز خواب افتاده            دلم از فرط جنون در تب و تاب افتاده
کـاسـه در بـرکـۀ مـواج شـراب افـتاده            کـار من بـاز به یک بـادۀ نـاب افـتـاده

باز هم ذکر لب فاطمه یارب شده است
مرتضی محو در آئینۀ زینب شده است

بـنـویـسـیـد بــیــایـنـد مـســافــرتــرهــا            مـست‌ها، دلـشـده‌ها، از همه جابرترها
بـنـویـسـیـد بـه عــشـق دلِ زائـرتـرهـا            که بیـایـنـد طـواف، از همه جـابرترها

از دل عرش خـدا، دلبر و دلـدار رسید
کو حسین بن عـلی! قـافـله‌سـالار رسید

چقدر عـاطـفه گـنجانده خدا در خواهر            چه می‌آید بـغـل واژۀ مـحـشـر خـواهر
گـریـه انـداخـتـه بر دیدۀ مـادر خـواهر            چه صفایی‌ست در این جشن برادر خواهر

مرتضی فخر به او کرده، به خود می‌نازد
فـاطـمـه بـر رخ او پـوشـیـه می‌انـدازد

ناز از حضرت زینب بود و کشته حسین            دست انداخته دور و بر انگشتِ حسین
وا شده بر همه عشاق، چنین مُشتِ حسین            تا که آمد همه گفتند حسین پُشتِ حسین

مثل یک روح مـیان دو بـدن می‌مـانند
پای هم بعد عـلی، بعد حـسن می‌مـانـند

ز وقارش شده پـای هـمۀ عـالـم سُست            شده از نور وجودش، دو سه خورشید درست
پشت ارباب در آمد ز همان روز نخست            دست از غیر حسین بن علی، شست که شست

پر جبریل امین هست، ولی راحت نیست
بغلی بودن این طفل، که بی‌حکمت نیست

در لقـب، پیـشـتر از زینت مـولا بودن            مفـتخـر بود به صدیـقـۀ صغـری بودن

چون نبی، چله گرفته‌ست علی هم به نظر            تـا قـدم رنـجـه کـنـد اُمِّ ابـیـهــای دگــر

بـایـد آئـیــنــۀ ‌اُمُّ الـنـجــبـا گـفـت بـه او            زیـنـت پـنـج تـن آل عـبـا گـفـت بـه او

از همان روز که آمد دلش آرام نداشت            شرح دلتنگی‌اش انگار سرانجام نداشت

اشک می‌ریخـت ولی در طلب دنـیا نه            گریه می‌کرد، در آغـوش حسین اما نه

مـردمِ دیـدۀ او مـیـل به اغـیـار نـداشت            جز حسین بن علی با احدی کار نداشت

از همان روز جهان دید که در شادی و غم            جان او و پسر فاطمه وصل است به هم

عشق بود آنچه که از خون خدا در رگ داشت            عشق آنگونه که در عقد، دوتا شرط گذاشت

اینکه هر روز به دیدار حسینـش برود            در سفـر نیز پی نـور دو عـیـنش برود

سفر؛ آری سفر، افـسوس سفر؛ آه سفر            داشت در هر قدمش غُصۀ جانکاه سفر

پس به میدان بلا او دل و جانش را بُرد            ذوالفقار دو دمش را ( پسرانش را) بُرد

آســمــان تـا افــق دیــدۀ او پُــل مـی‌زد            نـور بر چـادر او دسـت تـوسـل می‌زد

بست چون مشتِ گره کرده، پَر معجر را            عـاقـبت دیـد جـهـان، فـاطـمۀ دیگر را

کیست لایق که نهد زیر قدومش سر را            چرخ برخواست که تا زین بکند اختر را

او پـسنـدیـد ولی شـأنی از این بهتر را            زد قدم زانوی عـباس و عـلی اکـبر را

مَلَک وحی ندا داد که: غَـضّوا ابـصار            دختر فاطمه بر مرکب خود گشت سوار

در مثل، آیـنـۀ فـاطـمـه در حال عـبور            دشت محشر شده و مرکب او ناقۀ نور

با جلال و جـبروتی که خدا داند و بس            بست بر غـرق تحـیـّرشدگان راه نفـس

دخـتـر فــاطــمـه یـا اُمّ ابــیـهــای دگـر            چه بنـامیم تو را کـوثر بعد از کـوثـر؟

حُجب شاعر شد و در مدح تو برداشت قلم            تو خـداونـد حـیـایـی بـه خـداونـد قـسـم

دشـت با آن‌هـمه انـدوه تـمـاشـایی بـود            آنچه می‌دید فقـط چشم تو، زیـبایی بود

اصلاً این دشت پریشان تو بود از اول            کـربـلا عـرصۀ جـولان تو بود از اوّل

لکّـۀ نـنـگ به پـیـراهـن تـاریـخ شـدنـد            دشمنان تو اسـیـرت شده، تـوبـیخ شدند

آنچـه گـفـتـند و شـنـیـدیم نیـامد سـر تو            دست دشمن نرسیده نخی از معجـر تو

کوفه تا شام به هجده سرِ بر نیزه قـسم            از سـر دوش تو یکـبـار نـیـفـتـاد عـلـم

از سر مقـنعـه، گردی بتکانی کافی‌ست            تیغ و شمشیر چرا؟ خطبه بخوانی کافی‌ست

ظاهرت زینب کـبری شده باطن حیدر            وقت آن است عـلی جلوه کند بر منـبر

نکن ابراز غـضب را، نـمی‌ارزد کوفه            خـم به ابـروت بـیاور که بلـرزد کـوفه

اسکتوا؛ زنگ شترها همه خوابید، بخوان            مسجد از لحن تو یک‌مرتبه لرزید بخوان

تیغ برداشته‌ای، ضربۀ نطقت کاری‌ست            واژه در واژه علی در سخنانت جاری‌ست

گرم هوهو شده این تیغ که می‌چرخد مست            شعر، دیوانۀ توصیف تو شد، وزن شکست

بسکه بر «ألله» با قدرت توکل می‌کند            پیش پایش کوه احساس تزلـزل می‌کند

مـاه کـنـج چادرش آرام می‌گـیـرد پـناه            بر لبش لبخندی از دلدادگی گل می‌کند

رونـمـایی کـرده از نـام دلارایَـش پدر            می‌رسد هر کس به توصیفش تأمل می‌کند

زینب است و لحظهٔ تفسیر ایثارش مدام            «عقل» کم می‌آورد؛ فکرِ تکامل می‌کند

«صبر» پای مکتبش حاضر شده‌ست و باز هم            پیش از وارد شدن قدری تعلـل می‌کند

دختر کـعـبه قـنوتش فـرق دارد با همه            دست‌هـایش را برای بنـدگی پُل می‌کند

حضرت أم البنین بعد از خدا و فاطمه            در تـمـام کـارهـا بر او تـوسـل می‌کـند

وای بر آنکه به او دل داده اما سال‌هاست            در فـدایی‌اش شدن دارد تغـافـل می‌کند

خواندمش أمّ المصائب! در کنار این لقب            معنیِ غـم! غصه و مـاتم تـنزّل می‌کند

این دل بیچاره یک عمر است حسّ غربتِ            دوری از صحن و سرایش را تحمل می‌کند!

سحر است و دمیده دولت عشق            نوبتی باشد است نوبت عشق

کـوه می‌لـرزد از اُبُهَت عشق            می‌نویسم به نام حضرت عشق

ما هـمه عـاشـقـیم و شـیدائـیم

همه مجـنـون عـشـق لـیلائـیم

عرش خوشبو شده است با کرمت            می‌چکد عطر مریم از قدمت

قُـدسـیان مات ذات محـترمت            عـرشـیـانـند خـادم و حـشمت

آمــده ســورۀ وفــا،" زیـنب"

الـسـلام ای عـقـیـلـه یا زیـنب

بال جـبریل بالِش سر تـوست            کوچه باغ بهشت معبر توست

ظلمت شب نخی ز معجر توست            شـاه کرب وبلا برادر توست

ما همه نـوکـر حـسـیـن توأیـم

تا قـیامـت به زیر دِین تـوأیـم

نـوکـری تـو کــار نــوکـرهـا            ای هـمـه اعــتـبـار نـوکـرهـا

مــایـۀ افــتــخــار نــوکــرهـا            حــرمِ تــو قـــرارِ نــوکــرهـا

شـرزه شـیـرانِ دشت ایـرانیم

دشـمـنـت را ز شام می‌رانـیم

ما همه ریزه‌خوار خوانِ حرم            لالــۀ ســرخ بـوسـتــان حـرم

تـنــمـان فـرشِ آسـتـان حــرم            لـقـبِ مـا:" مـدافـعــان حـرم"

از عـدوی تو کشته می‌سازیم

و از این کشته پُشته می‌سازیم

مــقـتـدای نـمــاز مـن زیـنـب            خـواهـر شـاه بـی‌کـفـن زینب

فاطمه، حیدر و حسن، زینب            یک‌تـنـه کـلِّ پـنـج تـن زیـنب

تـو صـدای رســای قــرآنــی

تــو تــجــلـّی روحِ ایــمــانـی

ای کـران تـا کــرانـۀ کــوثـر            آیـــۀ دخـــتـــرانــۀ کـــوثـــر

غـــزل عــاشـقــانــۀ کــوثــر            روشـنـی‌ بخـش خـانـۀ کـوثـر

پای مادر چـقدر غم خـوردی

مثـل یـاس مـدیـنـه پـژمـردی

نقـشه‌ای شوم، روزگار کشید            ناگهـان ابـر تـیـره‌گـون بارید

بـاد پــائـیـزی مـدیـنــه وزیـد            دست ظلمت ستاره‌ای را چید

کاش می‌شد همیشه مدح سرود

ختم شعرم شروع روضه نبود

رُخ آئـیــنــه تـا مُــکــَـدَّر شـد            روزگارِ خوش عـلی سـر شد

حرف مسمار و آتش و در شد            پیـش چـشم تو یـاس پرپر شد

کهکـشان سوخـت تا دمِ خـانه

آتــش افــتــاد روی پــروانــه

امشب از عرشِ خدا بانگِ سعادت آمد            نـورِ چـشـمانِ عـلی، کـوهِ صلابت آمد

زینبِ حـضرتِ زهـراست بدانـید فقـط            جهـتِ بنـدگی و صـبـر و رشـادت آمد

زینتِ عـالـم بـالاست عجب نیست اگر            فُطرُس امشب جهت عرض ارادت آمد

خواهرِ حضرتِ ارباب، حسین بن علی            یکه تـازِ شـرف و شـور و شهـامت آمد

شاهد ظلم به هفتاد و دو خورشیدِ دلیر            راوی عـرصـۀ ایـثـار و شـهـادت آمـد

ای روشـنی دیـده حـیـدر خـوش آمدی            آئـیـنــۀ نـجـابت مـادر خــوش آمــدی

ای آن کسی که شـهـرت نـام بـلـنـد تو            از عرش رفته است فراتر؛ خوش آمدی

از اشک شوق پُر شده چشمان مجتبی            ای روشنای چـشم برادر خوش آمدی

دروازه‌های کوفه به دست تو فـتح شد            یاد آور حـمـاسۀ خـیـبـر خـوش آمدی

محـشر به نـام نـامی‌ات آغـاز می‌شود            ای زیر و رو کنندۀ محشر خوش آمدی

امشب شب دف است، شب جام و باده است
امشب خدا به فاطمه فرزند داده است

از خاک پات، بوسه گرفته‌ست کهکشان            سجده کنند بر تو شب و روز عرشیان

از شوکت مقام تو این بس که بی‌وضو            نـام تو را حـسـیـن نـیـاورد‌ بـر زبـان

عالم حریف جوش و خروشت نمی‌شود            آن لحظه‌ای که پای حسین است در میان

ای دست‌های تو پل مابِین عرش و فرش            پیـونـد داده‌ای تو زمـین را به آسـمان

مـحـو عـلـیِّ اکـبـرِ اربــاب مـی‌شـوی            از بس که او شبیه عـلی می‌دهـد اذان

ذکـر عــلـی الـدوام تـمــام مـلائـکــه!
بـر چــادر تـو بـاد ســلام مــلائــکــه

عـالـم فـدای قـلب صبوری که داشتی            خورشید و ماه خیرۀ نوری که داشتی

ابن زیاد وقـت ورودت به کـاخ کـفـر            عاجز شد از شکوه و غروری که داشتی

دنیا ندیـده است به خود در تمام عـمر            مـثـل بـرادران غـیــوری کـه داشـتـی

صدها هزار حضرت موسی گذشته‌اند            از جای جای وادی طوری که داشتی

خورشیدِ بی‌غروبِ شب و روز کربلا!
عالم ندیـده است حـسـینی‌تـر از تو را

ای سـرو پـاکـبـاز که غـرق عـنـایـتی            دست مـرا بگـیـر که دریـای رحـمتی

از درک جایگاه تو این خلق عاجزاند            مثل عـلی و فـاطـمـه اعـجـاز خـلـقتی

در وقت خطبه خواندن تو کل کائنات            گفتند یکصدا: چه وقاری! چه شوکتی

یک‌جـا گـنـاه‌های زبـان پـاک می‌شود            وقتی که نقـل می‌کـند از تو فـضیلـتی

جز اینکه خـاک پـای تو بـاشیـم تا ابد            در زنـدگی خـویـش نـداریـم حـاجـتـی

ای آبروی روی علی، ای خدای صبر
باید نوشت: «زینب کبری» به جای صبر

هـدیـه بـده بـه خـانـۀ قـلـبـم بـهــار را            آرام کــن دوبـــاره دل بــی‌ قـــرار را

زینب تو کیستی که به وقت نماز خویش            وا داشـتـی ســتـایـش پــروردگــار را

آن خطبه‌های حـیدری‌ات، بعد سال‌ها            زنــده نـمـود خــاطــرۀ ذوالـفــقـار را

وقـتـی که خـلـق کرد خـدا کـائنات را            دسـت تو داد گـردش این روزگـار را

هر طور می‌شود دل ما را درست کن            مـا داده‌ایـم دسـت خـودت اخـتـیـار را

جز تو کسی لیاقت زینب شدن نداشت
دلداده‌ای شبـیه حـسین و حسن نداشت

امشب بـسـاط نـوکـری ما فراهم است            بانو! فقط زیارت کرب و بلا کم است

شکر خدا که سـایۀ پـر مِـهـر چادرت            روی سـر تـمـامـیِ ذرات عـالـم است

با اسم تو زمین و زمان زیر و رو شود            پس نام نامی تو همان اسم اعظم است

ای کوه صبر! ای که جهان زیر بال توست            از تو مدد گرفته اگر کوه محکم است

ما را بخـر، نـگـاه به اعـمال ما مکـن            اینجا که آمدیم بـد و خوب درهم است

صـدها هـزار آسـیـه شاگـرد مکـتـبت
نام حـسیـن هست شب و روز بر لبت

خوشبخت آن دلی که گرفتار زینب است            عـالم به زیر دِین عـلمدار زینب است

هر کس که حیدری ست بدهکار فاطمه ست            هرکس حسینی است بدهکار زینب است

امروز اگر که نامی از اسلام مانده است            مدیون جان فشانی و ایثار زینب است

از پـادشاه‌های دو عـالم غـنی‌تـر است            آن سائـلی که خادم دربار زینب است

عـباس، مـاهِ بی‌بـدلِ خـیـمه‌هـاست که            از روی نیـزه نیز نگهدار زینب است

امشب شب دف است، شب جام و باده است
امشب خدا به فاطمه فرزند داده است

ای ز دیدار رخت جان پـیـمبـر روشن            دیـدۀ حـق‌نـگـر سـاقـی کـوثــر روشن

در سراپردۀ عصمت که ملک راه نداشت            از جـمـالت دل صـدّیـقـۀ اطهر روشن

یثرب اَر فخر فروشد به فلک نیست عجب            که شد از نور توأش مطلع و منظر روشن

تیرگی نیست در آن سینه که مهر تو در اوست            که ز مهـر تو شده سیـنۀ حیدر روشن

غنچۀ جان شبیر از گل روی تو شکفت            وز تماشای تو شد خاطـر شبّـر روشن

آیت لـطـف خـدایـی و به هـر دل تابی            گر بُوَد سنگ، شود چون دل گوهر روشن

نه همین روی زمین از رخ تو روشن شد            که ز میلاد تو شد اَنجم و اختر روشن

»زیب اب» نام گرفتی و مرا فخر این بس            که شد از نـام دلارای تو دفـتر روشن

در سراپردۀ عصمت تو از آن زینِ اَبی

که ز سر تا به قدم قدس و عفاف و ادبی

ادب آمـوخـتـۀ مـکـتـب طـاهــایـی تـو            تـربـیـت‌ یــافـتــۀ دامـن زهــرایـی تـو

زینت قامت دین، زیور رخسار شرف            مـظـهـر کـامـلـۀ عـفّـت و تـقـوایـی تو

گـل گـلـزار نـبـی، مـیـوۀ بـسـتان علی            خـانـۀ فــاطـمـه را شـمـع دلارایـی تـو

عبرت‌آموز زنانی به حجاب و به وقار            بـرتـر از آسـیـه و هاجر و سارایی تو

حوریان راست به خاک قدمت بوسه از آنک            غـنـچــۀ گـلـبـن انـسـیــۀ حـورایـی تـو

عجـبی نیـست اگر زینِ اَبَت نـام دهـند            کـه گـرامـی ثــمــر اُمّ ابـیــهــایـی تــو

در صف حشر که هنگام شفاعت باشد            مادرت فـاطمه را هـمره و همپایی تو

در سراپردۀ عصمت تو از آن زینِ اَبی

که ز سر تا به قدم قدس و عفاف و ادبی

خجسته باد قدوم تو، ای که بدر تمامی            فـروغ دیـدهٔ ما، مـهـر جـاودانـهٔ شامی

شکفتی ای گل صبر و شکیب دامن زهرا            تو زینبی و چو نام تو نیست نادره نامی

اگـر پـرنـدهٔ جـانـم سـلام مـن نـرسـانـد            »مَنِ المـبـلّقُ عَـنّی اِلی سُعـادَ سلامی«

چگونه وصف تو گویم که در کلام نگنجی            چه از قیام تو گویم، که قامتی ز قیامی

سخن ز صبر نگویم، که خویش اسوهٔ صبری            رسـالـتت نـسـتـایم، که در پـیام تمـامی

تویی تو، زینت «اَب» زینب ای عصارهٔ عصمت            تو حلم فاطمه، علم علی، تو روح پیامی

جمال عشق درخـشید با پیام تو آن‌سان            که در کمال بدین جلوه کس ندید کلامی

سزد که از تو شود سرفراز رایت قرآن            که زان خطابه بلرزد ز خشم، دشمن خامی

اگر کلام شود هر نفس که شرح تو گوید            کجا ز عهده برآید ز وصف چون تو مقامی

تو سایـبـان یتـیـمان، طلایه‌دار حـسینی            صلای نهضت حق، قسط و عدل را تو دوامی

چه نوش کرد گل ما، مگر ز جام صبوری            که دسته دسته گل جان نثار کرده، به جامی

به کربلاست روان بی‌امان سپاه حسینی            هلا صبورترین! این سپاه را تو نظامی

مراست آرزوی آن‌که آسـتان تو بـوسم            تو ای فروغ دل ما، تو ای که زینت شامی

خوشا طواف سر کوی دوست کردن و مُردن            چنین خوش است «سپیده»! سفر به حُسن ختامی

شبی كه مطلع مهر از، طلوع زینب بود            فـروغ روز نشـسته، به دامن شب بود

هـزار رود نـواگـر ز كـوثـر و تـسنـیم            روان به خانهٔ زهرا، به بوی زینب بود

هزار چـشـمۀ خورشید، از كرانۀ شب            دمیده از دل مهتاب و چشم كوكب بود

شـكـوفـه‌بـار لب مرتضی به بـاغ دعـا            ستاره‌ریـز دم مصطفی، به یا رب بود

شراب نور ز خـمخـانۀ سحر، جـوشید            كه جام سرخ شقـایق، ز می لبالب بود

اگرچه «زینِ اَب» او را نهاد نام، رسول            خدای داند، كاو زینت «اُم و اَب» بود

با ورودت خانۀ سـاقی چه زیباتر شده            چـشـم‌های پنـج‌تـن انـگـار بیـنـاتر شده
کیستی ای بهـترین آئـینه‌دار معـرفت؟            با طلوعت هر دلی شیدا و شیداتر شده

نام زینب بی‌گمان زیبنده‌ات باشد عزیز            ذکر والایت را بنـازم بـاز والاتر شده
خاتم پیغمبران در روز میلادت گریست            با نگاهی بر رخت چشمان طاها تر شده
سرگذشتت منقلب کرده یکا یک اهل بیت            کار از باران گذشت و چشم دریاتر شده
گریه کردی تا که آرامت کند تنها حسین            درد عـشق تو یقـین دارم مـداواتر شده
ای بـلـنــدآوازۀ دنـیــا تـمــامـاً عـزّتـی            عـزّتی که در جـهـان ما مـعـلاتر شده
مثل مادر می‌شوی اُمُّ المصائب می‌شوی            هر که می‌بیند تو را گوید زهراتر شده
می‌درخـشد نام زیـبـایت میان سـیـنه‌ها            بـردن اسـمت بـرای ما گـواراتـر شده
نوکری کردن چه می‌ارزد در این دارالامان            من به چشم خویش دیدم نوکر آقاتر شده

ای آرزوی عـشـق، تـمـنـا کـنـم تـو را           در شـاه بیت عـاطـفـه انـشـا کـنم تو را

پـرسـند اگر تـجـلی حُـسن تو را ز من           بـا آفـتــاب و آیـنـه مـعـنــا کـنـم تـو را

تو راز سر به مهری و در سجده از خدا           خـواهم به آه و ندبه که افـشا کنم تو را

وقـتـی اسـیـر غـربـت دنـیـایـی خــودم           در کـنـج دل بگـردم و پـیـدا کنم تو را

شـرمـنـده‌ام که در اثــر روسـیــاهــیــم           خـیـمه‌نشین خـلـوت صـحـرا کنم تو را

«این دیـده نیـست قـابل دیدار روی تو           چشمی دگر بده که تـمـاشـا کنم تو را»

تا مست فیضتان شوم و مستفیض لطف           دعوت به جشن زینب کبری کنم تو را

روشن ز نور عصمت او عـالـمین شد
تفـسـیر شادی و غـم زینب حـسـین شد

حـیـدر که بوده زینت هـسـتی عـبادتش           زینب ز عـرش آمده گـردیـده زیـنـتش

زینب، چه زینبی؟ که شده در طفولیت           آغـوش پنج حجت حق مهد عـصمـتش

زینب، چه زینبی؟ ز همان خردسالگی           خـوانـدند صـابـرین، جبل استـقـامـتـش

جـبـریـل خـاکــبـوس اتــاق جــلالـتـش           روح الــقـدس مــلازم روح قــداسـتـش

جـایی برای عـالـم دیگـر نـمـانده است           آنجا که هست زینب و علم و فـقاهـتش

هرجا سخـن به یاد حـسین است لاجرم           آیـد کـلام زینب و عـشـق و مـحـبـتـش

چشمی به سمت سایۀ او هم نرفته است           سوگـند می‌خـورم به حـیـا و نـجـابتـش

زیبا سـروده شاعـر دلـداده‌ای که گفت:           «زینب عفیفه‌ای است که در راه عفتش»

«عـبـاس می‌دهد نخ معـجـر نمی‌دهد»
یک لحظه چادر شرف از سر نمی‌دهد

جز مصطفی که نام علی بی‌وضو نگفت           تفـسـیر نـام او احـدی مو به مـو نگفت

تفصیل شأن زینب کبری نگفـتنی است           چون عارفی که قـصه رازِمگـو نگفت

از چهار سالـگی غـم زینب شروع شد           دنـیا به جز حـدیث جـدایی به او نگفت

می‌خواست از حکایت محسن کند سوال           آمد مـیـان حـنجـره بـغـض گـلو نگـفت

مادر! دلیل روی کبودت چه بوده است؟           هر قدر کرد دخترکش پرس و جو، نگفت

مادر دلش گرفت و زبان باز کرد و گفت:           «می‌زد مرا مغیره و یک تن به او نگفت»

«زن را کسی مقـابل شـوهر نمی‌زند»
«مـادر کـسی مـقـابـل دخـتر نمی‌زند»

وقتی سخن ز گرمی فردای محشر است           زینب به فرق فاطمیون سایه‌گستر است

او ابر رحـمت است به دریـای کـربـلا           مائیم قطره‌ای که به دریـا شناور است

در مـاجـرای زنـدگی زیـنب و حـسـین           یک روح عاشقانه ولی در دو پیکر است

باشد شفای شاعر دلخـسته ای که گفت:           ابیات ناب را که چنان درّ و گوهر است

«احکام ارث در همه‌جا چون بیان شود           سهمی ز خواهر است و دو سهم از برادر است

این امـتـیاز در خـور زیـنب بود که او           میراث عشق را به برادر برابر است»

جـان‌ها فـدای زینب و قـلب صبـور او           از صبر و از غریبی او دیده‌ها تر است

زینب چـه دیـد روز دهـم بـین قـتـلگـاه           کز گفتن و شنیدن آن قلب، مضطر است

آن حنجری که بوسه بر آن داد مصطفی           حالا نشان بوسه شمشیر و خنجر است

آن سینه‌ای که مخزن اسرار عشق بود           دردا که زیر چکمه شمر ستمگر است

«والشمرُ جالسُ؛ نفس مادرش گرفت»
«سر را برید و روبروی خواهرش گرفت»

اشکیم و می‌چکـیم به پـای شما فقط            تـقـدیـم مـی‌شـویـم برای شـمـا فـقـط
قـلـب تـمـام مـا شـده جـای شما فقط            اصل است تا همیشه رضای شما فقط

خـوابـیم و بی‌محـبـتـتان پا نمی‌شویم

بی‌شـور عـشـق آدم دنـیـا نمی‌شـویم

ای سرو سربلـند گـلـسـتان اهل بیت            ای تا ابد فـروغ شـبـسـتان اهل بیت
زهـراتـرین مـدافـع میـدان اهل بیت            مدیون جان فشانیِ تو جان اهل بیت
زینب رسید و خاک جهان عطر و بو گرفت
دنیای شیـعه از نفـسـش آبرو گرفت

دنـیا نـدیـده از تو کسی سـرفـرازتر            از هرچه جز خدای جهان بی‌نیازتر
در بیت مـرتضی ز همه دلـنـوازتر            نام تو هست از همگان چـاره‌سازتر
شاعـر شـدم برای تو و خـانـواده‌ات
ای هرچه زندگی ست، فدای اراده‌ات

جز مادری که بوده ز دنیا بزرگ‌تر            فضل تو از تمـامی زن‌ها بزرگ‌تر
هاجر بزرگ، زینب کبری بزرگ‌تر            دریای صبر بودی و حتی بزرگ‌تر
غیر از تو صبر مرجع دیگر نداشته ست
بیچاره آنکه مهر تو در سر نداشته ست

ای آفتاب سر زده از صبح خـانه‌ات            حُبُّ الحسین، مشق شب عاشقانه‌ات
افتاده بار عـشـق تـمـامأ به شـانه‌ات            نقش است در حیات امامت نشانه‌ات
نامت برای فاطـمه قند مکـرر است
چشمت گره گشای دل تنگ حیدر است

رنگ خداست تاب و تب زندگانی‌ات            وقف حسین گـشـته تـمام جـوانی‌ات
تا حشر جاودانه شده جان فشانی‌ات            بی مثل مانده خـواهریِ جاودانی‌ات
آغـاز شـد تنـفـس دنـیـات با حـسـین
ای اولـین تـرانـۀ لـب‌هات یاحـسـین

ای قـلب بی‌قـرار، قـرار دل حـسین            نقش دل تو نقـش و نگـار دل حسین
آئـیـنـۀ هـمـیـشـه کـنــار دل حـسـین            لبـخـنـد تو شـکـوه بـهـار دل حـسین
ای لحظۀ نخـست دل آرام تو حسین
تقـدیر عـاشـقـانۀ فـرجـام تو حـسـین

زینب شدی که زینت مولای ما شوی            فتوای سرخ و مرجع والای ما شوی
نامی بزرگ در شب غمهای ما شوی            آئـیـنـه‌ای به عـفـت دنـیـای ما شوی
ما را گدایی از تو چنین روسفید کرد
اشک غـمت گـنـاه مرا نـاپـدیـد کرد

نوکر شدیم و خاک قـدم‌های زیـنـبیم            ما سـربـلـند خـطبۀ غـوغـای زینـبیم
تسلیم محـض لحـظۀ فـتـوای زینـبیم            در سایـه‌سار محـشر کـبرای زینـبیم
از تو به یک اشاره و از ما فدا شدن
سرمـست جـان فـدایی کـربـبلا شدن

وقتی شراب ناب در میخانه‌ها جور است           پس میـکـده تنها پناهِ عبد مخـمور است
ساقی عـلـی و ساغـر میخانه کـوثر شد           هر کس که مهمان شد سر این سفره، منصور است

آنـکـه گــدای خــانــۀ مـولای مـا بـاشـد           در آسمان‌ها و زمین محبوب و مشهور است
منبعد از این می‌تابد از بیت علی، خورشید           هر کس نبیند نور او را لاجرم کور است

ای حضرت خورشید، تو نورُ علی نوری
تو زینت شـیـر خـدایی سـر مـسـتـوری

بـایـد بـیـامــوزم بـرای تـو ســرودن را           نـذر قـدم‌هایت کـنم هم جان و هم تن را
دُرّی نفیس و قـیمتی می‌سازی ای خانم           تا که بیاندازی نگـاهی سنگ‌ مـعـدن را
وقتی طـبیب دردها هستی، نخـواهم داد           به عـیـش عـالـم لـذت بـیـمـار بـودن را
از ابـتـدا تــا انـتـهـای تـو خــدا بــاشــد
نیمت اگر زهراست، نیمت مرتضی باشد

مانـند زهـرا عـصـمت پـروردگاری تو           شـاگـردِ مـمـتـاز یـلِ دُلـدُل سـواری تـو
مثل علی و فاطمه بعد از تو!؟ ممکن‌ نیست           صدیـقـۀ صغـرایی و هـمـتـا نـداری تو
هر گاه لب وا می‌کنی و خطبه می‌خوانی           چیزی شبیه حـمـلـه‌های ذوالفـقـاری تو
عرش خدا چون دفـتـر کار عـلـی باشد           در دفـتـرش قـائـم مـقـام و کارداری تو

ای وای از وقتی که چادر بر کمر داری
یا دستمال مـرتضی را روی سر داری

سنگ محک در باب ایمان می‌شود زینب           تفـسیر مـوضوعی قـرآن می‌شود زینب
فهـمـیـدم از فـرمـایش پیـغـمـبـر اعـظـم           جمع حسن جان و حسین جان می‌شود زینب
تفسیر عشق است و خودِ عشق است و معشوق است           در سرزمین عشق سلطان می‌شود زینب
زینب حـسینی مذهبِ یک دانۀ دنـیاست           گفتم ‌حسین و باز گـریان می‌شود زینب

مادر سفارش کرد که در روز عاشورا           جانت حسین در خون غلطان می‌شود زینب

مادر سفارش کرد که در روز عاشورا
مادر سفـارش کـرد که زیر گـلویش را

در شبِ میلاد می‌گویم که غوغا زینب است           آمده نوری که می‌گویند او را زینب است
صبر را آنکس که داده خوب معنا زینب است           نُه فلک در زیرِ پایش هست و اعلا زینب است

آنکه باشد عینِ مولا مثلِ مولا زینب است

بال و پر را باز کن تا خانۀ حیدر رویم           از سرای خـویشتن تا وادی دلـبر رویم
جای دارد هروله کرده بـدونِ سر رویم           بهرِ تبریک مضاعف جانبِ مادر رویم

آیـنه در آیـنه تـندیسِ زهـرا زینب است

ای دلِ خسته برو بیت الولا بیـتوته کن           در میانِ خـانـۀ شـیـرِ خـدا بـیـتـوته کن
در جـوارِ رحمتِ خـیـرالنسا بیتوته کن           فکر لازم نیست پس با مجتبا بیتوته کن

باعثِ شادابی این جمعِ زیبا زینب است

ابتدائا عـالـمی را زد به هم با گـریه‌اش           سینۀ صدّیقه شد پُر همّ و غم با گریه‌اش
زمزمی جوشنده شد بابُ الکرم با گریه‌اش           غرقِ ماتم شد همه اهلِ حرم با گریه‌اش

آشکارا شد به عالم اُمِّ غمها زینب است

گریه‌اش تبدیل شد بر خنده در آغوشِ یار           مات و مبهوت است چشمانش به رخسارِ نگار
عشقِ خود را یافته این دخترِ دور از قرار           کعبه شد اربابِ عالم این گل است اندر مدار

پس حسین عشق ست و عاشق بهرِ آقا زینب است

ای حسینی ها! شبِ میلادِ فخر المصطفاست           در شباهت گـفـته‌اند آئیـنۀ شـیر خداست
خلقتِ این زن یقیناً از همه عالم سواست           هیچ می‌دانـید بانـو حـافـظِ کـربـبـلاست

آن کسی که دینِ حق را کرده احیا زینب است

عاجزم از گفـتنِ مدح و ثنایش عاشـقان           من کی ام تا که سُرایم از برایش عاشقان
دل صفا می‌گیرد از لطف و صفایش عاشقان           عالم و آدم هـمـه بـادا فـدایش عـاشـقـان

عصمتِ صغرای حق بانوی عظما زینب است

کـنار زد چـو سـپـیـده سـیـاهی شب را            گرفت مهرِدل افـروزِمهـر، کـوکب را
نوشت دست قضا، حُسن حُسن مطلب را            به روی دست ملائک چو دید زینب را

فـرشـتـه‌ها هـمه بر هم نـویـد می‌دادنـد
مـلائکـه خـبر از صبـح عـیـد می‌دادند

به کوچه کوچۀ دل، نور، جلوه‌ها می‌کرد            برای دیدن گل، اشک، کوچه وا می‌کرد
زمین به سینۀ مستش، خدا خدا می‌کرد            خـدا به گـفـتن یا زینب اکـتـفـا می‌کـرد

رسـیده آنکه به والله عـصمت الله است
کسی که کوه حیا در برابرش کاه است

بیا که درک شـود لذت حـضور حسین            بیا که با تو شود جُفت، بزم جور حسین
بجوش در خُم اشک و بگیر شور حسین            بخـنـد تا بِـرُبـایـی دل صـبـور حـسـین

«کرشمه‌ای کن و بازار ساحری بشکن
به غمزه رونق ناموس سامری بشکن»

تو کوه صبر و وقـاری و هـمتی زینب            تو معـدن کـرم و روح رحـمـتی زینب
تو گوهر شرف و بحر عصمتی زینب            تو لحـظه لحـظه طلـوع قـیـامتی زینب

بـزن شـرر به دل دشـمـنت به یـکـباره
بخـوان یکی دو خـطـابه میان گهـواره

خطابه‌های تو از حرف مهتران، خوشتر            شمیم عطر تو از سدرۀ جنان، خوشتر
به راه عشق تو مُردن، ز نقد جان، خوشتر            دمشق توست ز جنات عرشیان خوشتر

تـوقـعـات گـداهـای سـفـره‌ات بـالاسـت
وصـال کـربـبلا بی‌دمشـق بی‌معـناست

تو یـادگـار عـلی؛ سیـنه سوز فاطـمه‌ای            به عـلم عالـم امکان تویی که عـالمه‌ای
به صبر و حلم رقیه تویی که خاتمه‌ای            ای اوج عشق حسین، عشق شاه علقمه‌ای

فرات خون شده هر چشم کربلای حسین
چراکه جای تو خالی ست بین آن حرمین

چه سنگها که شکـسـتـند در پی قـدمت            چه داغ‌هـا که نـشـسـتـنـد بـر دل الـمت
چه اشکها که روان شد ز شوره زار غمت            چه ناله‌ها که فروریخت در شب حرمت

نـشـسـته در دل خون، پارۀ مـفـاتـیحت
و ریخت روی زمین دانه‌های تسبیحت

چو تـیغ‌ها به گـلوگـاه زخـم، رو کردند            ز خون پاک حسینت همه وضو کردند
غـبـارها، تن مـجـروح را رفـو کـردند            هـزار بوسه به جای تو بر گـلـو کردند

نگـینِ روشـنِ انـگـشـتـر تو را بـردنـد
به روی ناقه عـریـان تو را کجا بردند

سری بلند شد از نی، تو را نظاره گرفت            دمی که سنگ حرامی تو را اشاره گرفت
شکست تا که برای تو راه چاره گرفت            برات با لب خـونـبار، استخـاره گرفت

اگرچه بر سر نیزه حـسین اقـامت کرد
اراده کـرد اگر هـر کجـا، قـیـامت کرد